Poeti e Poesie:
Me nòna
di Umberto Ceci Fildura

Non succede spesso, ma con questa poesia Fildura dichiara tutto l'affetto che prova verso la suocera.

Umberto Ceci Fildura grafia dell’autore

Me nòna

Me nòna l’è vécia e l’è sòpa

a gh’ bala la vìssta, la va col bastón
cuànd la partìssa la va äd sgaidón e

ogni tant la s’ cata par téra cme un garatón.

 

La gh’ à ’n aptìtt da fär invìddja,

la magna sémpor ’dla cärna in bjanch,

fruta, verdura e dal formàj

mo, incó, l’è un gióron speciäl,

la festegjèmma, lasämla pur fär!

 

Mi che a gh’ vój bén la tén a stechén

mo apén’na volt l’ oc’… Sgnór che lavór!

La diz me mojéra «L’è la me màma, s’la lasèmm magnär

la pól anca carpär: incó l’à fat novant’àn’!»

 

J èmm fat un nador aròst, profumè, lùsstor e dorè,

mo méz a gh’ l’èmm lasè.

Le l’ à magnè cmé nuätor, mo un cuälch buz al gh’è restè.

 

A m’ prill, par fär un pizlén,

vèdd me nòna ch’l’a m’ pasa d’azvén,

la va tàca aj bronzén, a cuärc’ e dgamén;

fagh fénta äd dormìr, intànt a la guärd.

 

La péla dal nàdor la l’ à fulminäda,

la màgna un’ äla, po’ un galón.

La pòccia al pan in-t-la dgàma,

la gh’à bzónt finn la pónta dal näz.

 

La bjàsa, la zgàgna, la ròzga, po’ la s’impòmma,

la dvénta ròssa cme ’na téga äd pevrón,

la béva un scalfètt

e, cón un gognón, la mànda zò tutt cuànt al b’cón.

 

La s’ séda in-t-’na scràna, la strìcca j oc’, intànt la bizbìja:

«Adés’ a stagh pròprja bén, a gh’ vrìss ’na cantäda cón al mè spozlén,

cón un fjàsch o ’na turäda la giornäda la sarìss complétäda.»

 

Bón compleàn’, Teresa, sént äd chi gióron chi

e che al Sgnór al gh’ manténa l’aptìtt.

 

Fotografia pagina di presentazione: Smeg SpA

Fotografia presente in questa pagina: Galbani SpA

Recitata da Franco Greci, accento di Parma città

Mia suocera

Mia nonna è vecchia ed è zoppa

le balla la vista, va col bastone

quando parte va di traverso e

ogni tanto si trova per terra come una zolla [di terra].

 

Ha un appetito da fare invidia,

mangia sempre della carne in bianco,

frutta, verdura e del formaggio

ma, oggi, è un giorno speciale,

la festeggiamo, lasciamola pur fare!

 

Io che le voglio bene la tengo a stecchetto

ma appena volto l’occhio… Signore che lavoro!

Dice mia moglie: «È mia mamma, se la lasciamo mangiare

può anche crepare: oggi ha fatto novant’anni!»

 

Abbiamo fatto un’anitra arrosto, profumata, lucida e dorata,

ma metà gliela abbiamo lasciata.

Lei ha mangiato come noi, ma un qualche buco le è rimasto.

 

Mi giro, per fare un pisolino,

vedo mia nonna che mi passa da vicino,

va accanto ai pentolini, ai coperchi e tegamini;

faccio finta di dormire, intanto la guardo.

 

La pelle dell’anitra l’ha fulminata,

mangia un’ala poi una coscia.

Intinge il pane nel tegame,

ha unto fino la punta del naso.

 

Biascica, mangia, rosicchia, poi si ingozza,

diventa rossa come un tegame di peperoni,

beve un bicchiere,

e, con un sorso, inghiotte tutto quanto il boccone.

 

Si siede in una sedia chiude gli occhi, intanto bisbiglia:

«Adesso sto proprio bene, ci vorrebbe una cantata con il mio sposino

con un fiasco o una bottiglia di vino la giornata sarebbe completata»

 

Buon compleanno, Teresa, cento di questi giorni

e che il Signore ti mantenga l’appetito.